Przepisy ustawy CIT nie regulują wprost skutków podatkowych wynikających z przedterminowego rozwiązania umów leasingowych. Określają jedynie skutki podatkowe w trakcie podstawowego okresu umowy oraz będące następstwem rozporządzenia przedmiotem leasingu po upływie podstawowego okresu umowy. W interpretacjach podatkowych (dotyczących leasingu operacyjnego) zauważalna jest teza, zgodnie z którą, jeśli w dacie zawarcia i trwania umowy leasingu spełnia ona warunki zaliczenia jej do umowy leasingu w rozumieniu przepisów ustawy CIT, wówczas jej skrócenie nie powinno kreować dla leasingobiorcy obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodu za okres trwania leasingu. Jeżeli skrócenie okresu leasingu powoduje, że umowa leasingu przestaje spełniać warunki uznania jej za leasing w rozumieniu przepisów ustawy CIT, wówczas skutki podatkowe zbycia przedmiotu leasingu powinny być rozpatrywane na zasadach ogólnych. W konsekwencji cena sprzedaży (wykupu) przedmiotu leasingu po zakończeniu leasingu powinna być ustalona według wartości rynkowej.
W ślad za ww. linią interpretacyjną (przykładowo interpretacja indywidualna z 12.01.2021 nr 0111-KDIB2-1.4010.428.2020.3.AT), skrócenie okresu umowy leasingu nie powinno zatem wiązać się z przekwalifikowaniem dokonanych w trakcie leasingu opłat leasingowych za grunt na opłaty za najem. W rezultacie nie powinno to się to wiązać z obowiązkiem jakiejkolwiek korekty kosztów, a tym samym poniesione przez leasingobiorcę w okresie trwaniu umowy leasingu opłaty leasingowe w części kapitałowej powinny zachować swój status jako dotyczące spłaty wartości gruntu. Bazując na wspomnianej linii interpretacyjnej, skrócenie okresu leasingu powodujące, że umowa przestawałaby spełniać definicję umowy leasingu z ustawy CIT, miałoby znaczenie jedynie dla kwestii określenia skutków podatkowych zbycia przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu leasingu. Nie trzeba byłoby natomiast korygować wstecz kosztów wynikających z poniesionych rat leasingowych.